Al vanaf het begin was het de bedoeling om de 3 schatjes hun vrijheid terug te geven zodra ze hersteld waren. Maar toch, ik had het er wel even moeilijk mee. Na enkele weken waagde ik me aan een eerste vliegles buiten en dat was de dag toen Ruby en Morri de wijde wereld in gingen. Tori kon nog niet zo goed vliegen en bleef jammerend achter, arme stakker! Nadien ging ik iedere dag met Tori naar buiten, met de hoop de andere 2 kauwtjes hem niet zouden vergeten en af en toe kregen we een ''Kraa-Halloo!" vanuit een boom of dak te horen. Soms was het eens een onbekende kauw (die vast Tori gek verklaarde met zijn vreemde taxi) maar aan Tori's enthousiasme te zien was het meestal Ruby en Morri, die vast zo hard zaten te hopen dat hij kwam meespelen. Na een weekje was het zover: zijn vleugeltjes waren hersteld en ook hij waagde zich aan de wijde wereld. Naar ik vermoed hebben ze elkaar met gemak terug gevonden, aangezien de andere 2 meestal op het speelpleintje hier vlakbij verbleven.
Tori is nog 1 keer naar huis terug gekeerd, op ons dak. Waarschijnlijk bij wijze van afscheid nemen of dankbaarheid uiten, zoals men beweert dat diertjes wel eens durven doen. Toen heb ik ze niet meer terug gezien. Soms denk ik wel dat ik ze hoor (Blije gekraa als er eentje komt voorbij vliegen) maar hun roepjes (en die van Jackie) zijn tegenwoordig zo gelijkaardig, dat ik ze niet langer uit elkaar kan houden.
De bovenstaande foto is de laatste knuffelsessie van Tori en mij voordat hij vertrokken is. Is het geen schatje?
2 reacties:
Wat lijkt me dat moeilijk, om ze na zo'n tijd en zoveel goede zorgen te laten gaan. Wel fijn dat ze het ook buiten goed lijken te doen!
Lijkt me een moeilijk moment, ondanks dat je weet dat je ze los gaat laten hecht je je toch aan deze beestjes. Je hebt een prachtige foto als herinnering...
Een reactie posten