Het verhaal van Jackie

Hoe het allemaal begon...
28 mei. Ik kom terug van een namiddagje stappen en ik had mijn bus gemist. Nadien bekeken was ik daar blij voor want daardoor moest ik de trein nemen, een groter stuk wandelen en precies op dat stuk op weg naar huis, was er een ongelukje gebeurd op straat. Een vogel was zonet geraakt door een auto en er kwamen zo dadelijk nog meer auto's aan, dus moest ik vlug handelen: vogel wegjagen van de straat, in een hoekje drijven en te pakken krijgen. Zijn gekrijs lokte een hele familie kauwen vlak boven mijn hoofd. En dat schijnt gevaarlijk te zijn want kauwen zijn behoorlijk agressief... Maar ik kreeg hem te pakken en liep met de kleine rakker naar huis, zo snel mogelijk weg uit die straat voordat 1 van zijn soortgenoten te dicht zou komen.

Eenmaal thuis stak ik hem in een buitenkooi zodat hij kon rusten. Ik belde verschillende vogelopvangcentrums op. De ene persoon zei dat er een sterfgeval was in de familie en hij me de dag nadien zou terugbellen, zijn 2 collega's namen niet op en een ander vogelopvangcentrum had geen vrijwilligers ter beschikking om de vogel te komen halen omdat ikzelf geen auto heb. (dat terwijl er op hun website gesproken wordt over tientallen vrijwilligers die rondrijden over heel Vlaanderen) maar ze gingen me op de hoogte houden. De dag nadien belde ik hen allemaal weer op, nog steeds geen antwoord of vervoer beschikbaar. Weer werd er me gezegd dat ze me gingen terugbellen.... en dat is nooit meer gebeurd. Tot zover de verantwoordelijkheid van werkgroepen en de start van onze mini-opvang.

Gebroken vleugel, bloedende staart, beetje van slag. Waarschijnlijk dachten deze mensen allemaal dat hij na een dag stress en zonder professioneel verzorg-materiaal ging sterven maar daar kwam niets van in huis. In plaats daarvan leerde hij langzaam zijn eten en drinken aanvaarden en al gauw moesten de katten hun brokjes delen met onze nieuwe huisgenoot: Jack.

De eerste stapjes vooruit...
Het is echt ongelooflijk hoe snel zo'n vogel tam wordt. Na een dag of 2 wist hij al van wie hij eten kreeg en deed hij al zelf zijn bekje open met het schattigste piepgeluidje dat je je kan inbeelden. Hij deed dutjes op mijn schoot, zat graag op mijn schouder en na een week wilde hij al zelf zijn eten nemen. Het tam zijn werd op de duur een groot probleem: iedere keer hij naar de buitenkooi moest, werd het een ramp want hij kon het alleen zijn niet uitstaan. Zijn ouders bezochten hem iedere dag maar konden niets doen en wij... tja.. hou eens een vogel binnen terwijl er 5 katten rondlopen... Het armzitten werd zo leuk voor hem dat ik hem niet meer mocht vasthouden als ik hem droeg, nee, hij duwde me met zijn bekje weg om zo op de arm naar binnen- en buiten gedragen te worden. Daar had ik de eerste keren enorme schrik van, want onze jongen kon nog niet goed vliegen en stel dat hij toch een sprongetje maakte terwijl er een kat in de buurt was!

Dus, tijd voor zijn eerste vlieglessen.
Eerst in huis. Zus of moeder droegen hem naar de andere kant van de kamer en lieten hem zo naar mij terug vliegen. Later liet ik hem cirkeltjes vliegen in huis tot hij er moe van werd. En dan enkele keren naar buiten. We gingen naar een groot speelplein zodat hij in het gras kon spelen en een vluchtje maken maar bij een klein windje verloor hij de controle en kon nog net op tijd op een hek vliegen. Dit gebeurde eveneens in onze tuin en dat maakte me ongerust.. want stel dat hij er eens over vliegt, dan kan ik er niet meer bij en zou ik eveneens geen katten kunnen tegenhouden. Dus, terug verder geoefend binnen in huis en nadien kon hij dutjes doen in zijn eigen kooi die we na 2 weken zoeken gevonden hadden. Geen gejammer meer buiten, maar een ''Hoi-kraa!'' en ''He waar ga je naartoe-kraa!'' elke keer iemand de kamer in- of uit liep.

Zomer!
Mooi weer, luie katten die vluchten naar binnen om af te koelen en dus ideaal weer om de vogel naar buiten te nemen. Alleen wilde hij maar niet vliegen. Spelen op de tafel en badjes nemen is zijn hobby. Het liefst scheurt hij rekeningen in stukken of gaat hij (letterlijk) gaan lopen met het keukenpapier. En zonnebaden. Dat had ik dus nog nooit gezien. Bekje wijd open, vleugels wijd en lekker scheef gaan. Het was hilarisch om aan te zien! Hij durfde op de duur toch springen, op het hek, het dak, terug op de schouder, tafel en enkele keren een klein vluchtje naar het plantenrek en terug. Op de duur werd het een routine van iedere dag hem uit te laten zodat hij eens tot op het dak en terug kon vliegen.

En toen was hij opeens weg...
Mijn moeder nam soms mijn dagelijkse routine over en dan gebeurde het: hij was weggevlogen. Tot s'avonds, dan was hij er weer. Terug naar binnen, slapen, dag nadien terug naar buiten. En dan was hij opeens weg voor 2 dagen... ik ging hem zoeken en vond hem op het speelpleintje met dat typische roepje dat hem van alle andere kauwen onderscheidt. Terug thuis, eten en slapen. En zo gebeurde het enkele keren dat Jack vermist was en toch weer terug kwam.

Niet Jack, maar Jackie...
Niet alleen verkleurden de oogjes van blauw naar grijs maar Jackie begon ook vreemd te doen. Hij wilde niet meer geknuffeld worden maar werd lekker arrogant en zelfs agressief... tot je met eten in de kooi kwam, dan maakte hij gekke geluidjes en ging plat liggen. Dan wist ik het: Jackie is eigenlijk een meisje en dat plat liggen is eigenlijk een verleidtrucje om een mannetje aan de haak te slaan.

Tot op vandaag is Jackie nog steeds bij ons. Een hele dag gaan uitvliegen en s'avonds wacht ze op de tafel om naar binnen gedragen te worden. Geen vers water = mevrouw neemt geen bad. Kooi niet gekuisd = mevrouw wilt niet naar binnen. Geen eten meer in het bakje = de boel op stelten zetten. Ze wordt met de dag agressiever en laat blijken dat ze haar eigen willetje geeft. Geen aaitjes meer want dat hoort niet bij een grote stoere vogel, dan blaast ze. Maar dan kom je naar haar met een lekker hapje en maakt ze van die zeemzoete geluidjes en vergeet op slag dat ze eigenlijk bazig moet doen. Zelfs tegen de katten. Wanneer ze honger heeft overdag, komt ze lekker uit de kattebak eten. Ze heeft dan wel een instinct dat haar waarschuwt voor katten maar daarnaast weet ze ook welke katten ze voor de gek kan houden... als je wilt eten uit de kattebak, dan jaag je die kat bij de eetbak toch gewoon maar even weg!

En ze heeft een klein geheimpje...
Stiekem heeft ze al een vriendje gemaakt. En dan bedoel ik niet de merels waar ze iedere dag mee keuvelt in de boom, maar eveneens een stoere kauw die soms met haar meevliegt. Ze brengt de jongeman niet mee naar huis maar enkele keren hebben we hen 2 wel al op een vluchtje betrapt. Net als een puber blijft ze niet meer rond het huis hangen (behalve bij slecht weer) maar vliegt naar plaatsen waar wij geen weet van hebben om uiteindelijk dan terug te keren om te wassen, eten en slapen. En wie weet of ze toch verliefd is geworden en volgende lente misschien een nestje bouwt?

Even terug heb ik eveneens een video gemaakt met Jackie, met haar eerste vlieglessen, aai-momenten en grappige foto's. Wie de video nog niet heeft gezien, vind deze hieronder terug.